Blog

CIDP jest chorobą o podłożu autoimmunologiczną, która dotyka nerwów. Co warto wiedzieć na temat tego schorzenia?

Czym jest przewlekła polineuropatia zapalna?

Przewlekłą polineuropatia zapalna o charakterze demielinizacyjnym często jest nazywana z angielskiego jako CIDP (chronic inflammatory demyelinating polyneuropathy). Istnieje też ultra rzadka jej odmiana która ma nazwe MMN.

Choroba ta prowadzi do niedowładów i zaników mięśni na skutek problemów w przekaźnictwie impulsów w nerwach.

W CIDP dochodzi do demielinizacji, czyli do uszkodzenia mieliny, powłoki białkowej, która znajduje się wokół nerwów („osłonki nerwów”). Dolegliwość dotyka wielu nerwów, ale nacześciej naczyna się od nerwów kończyn dolnych. Pacjent najczęściej na początku, zauważa trudności w chodzeniu. 

Jest to choroba przewlekła, co oznacza, że występuje ona przez długi czas i rozwija się tygodniami, zanim da pierwsze widoczne objawy. Charakterystyczne jest że są okresy lepsze i gorsze. 

Diagnozowana jest ona rzadko i szacuje się, że choruje na nią kilku pacjentów na 100 000 osób.

Jakie są przyczyny CIDP – polineuropatii zapalnej?

Polineuropatia zapalna jest chorobą zaliczaną do kategorii chorób autoimmunologicznych, czyli nasz własny układ odporności zwalcza elementy naszego ciała  (np Miastenia – złącze n-m, Hashimoto – tarczyca itp).

Dochodzi w niej do niszczenia przez organizm własnych komórek, a w tym przypadku osłonki nerwów obwodowych. Nie wiadomo dokładnie, co powoduje takie działanie układu odpornościowego.

Badacze odkryli, że przewlekła zapalna demielinizacyjna polineuropatia może pojawiać się wraz z innymi chorobami ale najczęściej pojawia się bez przyczyny. Zaliczane są do nich między innymi:
– Cukrzyca,
– Choroby reumatyczne,
– Zakażenia wirusem HIV,
– Nowotwory hematologiczne.

Najczęściej do pojawienia się CIDP dochodzi u pacjentów mających powyżej 40 roku życia.

Polineuropatia zapalna – objawy.

Typowe objawy CIDP to:
– Osłabienie mięśni kończyn górnych (trudności z utrzymaniem rąk w górze lub wykonywaniem ruchów precyzyjnych dłoni) oraz dolnych (trudności z chodzeniem),

– Drętwienie lub mrowienia rąk oraz stóp,

– Zanik mięśni,

– Skurcze mięśni.

Zaburzenia mogą pojawiać się w zróżnicowanym stopniu zależnie od pacjenta. Niektóre osoby doświadczają nasilonych objawów, natomiast u innych są one słabiej odczuwalne.

Objawy w tej dolegliwości często również pojawiają się falami, czyli początkowo narastają, natomiast potem zanikają. Zwykle do ich rozwoju dochodzi w ciągu paru miesięcy. Zdarza się też, że mają one formę pojedynczego epizodu, który już nie nawraca.

Diagnozowanie CIDP

Aby określić, czy u pacjenta doszło do przewlekłej zapalnej polineuropatii demielinizacyjnej, konieczne jest przeprowadzenie odpowiedniej diagnostyki.

Najczęściej do diagnozowania tej dolegliwości wykorzystuje się badania neurologiczne, między innymi badanie przewodnictwa nerwowego, potocznie określane jako EMG. Polega ono na umieszczeniu na skórze elektrod powierzchniowych aby zbadać czy osłona nerwu dobrze przewodzi impulsy elektryczne.

Jako dodatkowe badanie (nie zawsze konieczne), które pozwala na potwierdzenie choroby, wykorzystuje się analizę płynu mózgowo-rdzeniowego pobranego w trakcie punkcji lędźwiowej z kręgosłupa. Zmiany w płynie mózgowo-rdzeniowym występują tylko u 30 % chorych.

Kolejnym badaniem jest badanie rezonansu magnetycznego korzeni rdzeniowych. 

Najlepiej udać się do wyspecjalizowanego ośrodka zajmująego się leczeniem i diagnostyką CIDP czy MMN.

CIDP rokowanie?

Przewlekła zapalna demielinizacyjna polineuropatia jest chorobą o charakterze przewlekłym i może ona nawracać.

Jednak wtedy, gdy będzie ona odpowiednio wcześnie zdiagnozowana i leczona, pozwala na całkowite wyeliminowanie objawów i powrót do codziennego funkcjonowania przez pacjenta. Możliwe jest też wyleczenie u 25 % pacjentów.

Przewlekła zapalna demielinizacyjna polineuropatia – jak ją leczyć?

Najczęściej stosuje się glikokortykosteroidy, czyli sterydy, które pozwalają na zredukowanie stanów zapalnych i poprawę pracy kończyn u pacjenta.

Leczenie dolegliwości polega też na zmianie pracy układu immunologicznego, aby go „stłumić”. W ten sposób może on przestać niszczyć tkankę nerwową, co prowadzi do postępu choroby. Wykorzystuje się wtedy leki o działaniu immunosupresyjnym oraz immunoglobuliny podawane dożylnie.

Również w przewlekłej zapalnej polineuropatii demielinizacyjnej bardzo ważna jest rehabilitacja pacjenta, która pozwala na zachowanie ruchomości kończyn górnych i dolnych. Prowadzi się wtedy różne rodzaje terapii, między innymi terapię manualną, fizykoterapię, która również dobierana jest indywidualnie.

Pojawiają się coraz to nowsze i lepsze metody leczenia w ramach programów klinicznych. Zapraszam do kontaktu.