Czy wiedziałeś że zespół cieśni nadgarstka to choroba zawodowa?
Kto i kiedy może się starać o jej uznanie?
Mówi się o niej, że to choroba zawodowa informatyków, pielęgniarek, muzyków, ale jak się okazuje nie tylko. Zespół cieśni nadgarstka diagnozuje się również u pracowników fizycznych, wykonujących prace obciążające nadgarstki. Czy dotyczy to również krawcowej lub operatora młota pneumatycznego? Odpowiedź znajdziesz w tym wpisie.
Najważniejszy w każdym działaniu jest początek. Platon
Choroba zawodowa zespół cieśni nadgarstka
1 Czy zespół cieśni nadgarstka zawsze jest chorobą zawodową?
Masz stwierdzony zespół cieśni nadgarstka czy jest to choroba zawodowa?
To zależy od kilku czynników, ale może od początku.
Aby dana choroba została uznana za chorobę zawodową, musi być spełnione kilka kryteriów. Kodeks pracy bardzo jasno definiuje co nazywamy chorobą zawodową.
Po pierwsze, choroba jest wymieniona w wykazie chorób zawodowych.
Po drugie choroba powstała w wyniku wykonywanej pracy.
Po trzecie musi być stwierdzone bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że wywołały ją występujące na stanowisku pracy szkodliwe czynniki.
Zespół cieśni nadgarstka, został umieszczony w wykazie chorób zawodowych, w kategorii „Przewlekłe choroby obwodowego układu nerwowego wywołane sposobem wykonywania pracy”. Aktem prawnym który to reguluje jest Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych.
Plik do pobrania Rozporządzenie i Wykaz chorób zawodowych
Warunkiem jest, wykonywanie danej pracy przez okres co najmniej 1 roku. A co z czynnikami?
Jakie czynniki zawodowe wywołują zespół cieśni nadgarstka?
Podstawowym z czynników są tzw. ruchy monotypowe. To ruchy dłoni wykonywane z dużą częstotliwością, wielokrotnie powtarzane przez dłuższy czas. Należą do nich:
• zginanie dłoniowe i grzbietowe nadgarstka,
• zginanie łokciowe i promieniowe nadgarstka,
• odwracanie i nawracanie (skręt) nadgarstka,
• chwytanie palcami tzw. chwyt pęsetowy,
• używanie dużej siły nacisku dłoni na narzędzie pracy,
Kolejnym czynnikiem są drgania, przenoszone na nadgarstek z narzędzia pracy. Okazuje się również, że narażenie na niskie temperatury to czynnik wywołujący cieśń nadgarstka.
Istotne jest, aby objawy zespołu cieśni nadgarstka nie były wywołane innymi, niezawodowymi czynnikami, które opisałem wcześniej. W tym celu są przeprowadzane w Medycynie Pracy, dodatkowe badania laboratoryjne i obrazowe, pomimo występowania czynników zawodowych.
Badania laboratoryjne często obejmują: ocenę poziomu cukru we krwi, TSH, kwasu moczowego, morfologii krwi, funkcji nerek i wątroby, CRP, OB, odczynu Waalera-Rosego.
Badania obrazowe to Rtg dłoni czy odcinka szyjnego kręgosłupa. Ocenie poddaje się również skórę, układ kostno-stawowy czy masę ciała.
Zasadnicze znaczenie, podczas rozpoznania cieśni nadgarstka na tle zawodowym, ma jego występowanie u innych współpracowników. Warto o tym wspomnieć lekarzowi orzecznikowi. Istotne jest również występowanie objawów w ręce dominującej.
Jeżeli wykonany zabieg odbarczania nerwu nie przyniósł poprawy lub występowały neurologiczne objawy nerwu łokciowego (podczas badania EMG), może to wskazywać na inną niezawodową przyczynę zespołu cieśni nadgarstka.
Procedura uznania zespołu cieśni nadgarstka jako choroby zawodowej.
Uznanie cieśni nadgarstka jako choroby zawodowej, opiera się o konkretne procedury. Niestety trwa to z reguły długo i składa się z kilku etapów.
Zgłoszenie podejrzenia choroby zawodowej. Dokonuje go lekarz medycyny pracy, lub inny lekarz np. ortopeda, neurolog, lekarz rodziny. Zgłoszenia może dokonać sam pracownik u Inspektora Sanitarnego.
Wizyta u lekarza orzecznika we właściwym Wojewódzkim Ośrodku Medycyny Pracy.
Ocena narażenia zawodowego wykonywana przez Inspektora Sanitarnego u pracodawcy.
Wydanie orzeczenia przez lekarza orzecznika WOMP.
Wydanie decyzji administracyjnej przez Inspektora Sanitarnego.
