Zespół cieśni nadgarstka leczenie, diagnostyka, rehabilitacja.

Cieśń nadgarstka leczenie jaką metodę wybrać?

Ilu lekarzy tyle opinii i ilu pacjentów tyle sposobów leczenia. W niektórych przypadkach cieśń nadgarstka leczy się nieoperacyjnie. W innych niestety musi być wykonany zabieg odbarczenia nerwu. Czy rehabilitacja pomaga i kiedy ją stosować? Żeby dobrze leczyć najpierw trzeba dobrze zdiagnozować. W przypadku cieśni nadgarstka, najbardziej wiarygodnym i miarodajnym jest badanie EMG. To ono określa stopień uszkodzenia nerwu, co pomaga przy wyborze metody leczenia.

Cytat: Uncja środków zapobiegawczych jest lepsza od tony środków leczniczych. Archibald Joseph Cronin

Cieśń nadgarstkaZespół cieśni nadgarstka, objawy i przyczyny bólu. to choroba którą można wyleczyć, oczywiście pod warunkiem że szybko zastosuje się właściwe leczenie. Ważne jest aby skrócić drogę jaką pokonuje chory od momentu pierwszych dolegliwości, aż do wdrożenia leczenia. Badanie oparta na testach prowokacyjnych takich jak test Thinela czy test Phalena może potwierdzić cieśń nadgarstka. Niestety w poczatkowym stadium choroby, diagnostyka tą metodą bywa bardzo trudna. Warto wspomnieć, że na każdym etapie zespołu cieśni nadgarstka najważniejsza jest, obiektywna ocena przewodnictwa nerwowego. I tu pojawia się elektromiografia czyli badanie EMG. Udowodnione jest bowiem, że wczesne rozpoznanie cieśni nadgarstka i kompleksowe leczenie, pozwala na aktywność zawodową. W związku z tym zapobiega socjalnym i ekonomiczny następstwom tej choroby. Nie bez znaczenia jest fakt, że w znacznym stopniu choroba wpływa na jakość życia pacjenta. Cieśń nadgarstka, ogranicza w duzym stopniu sprawność manualną kończyn dolnych, a nie leczona może prowadzic do kalectwa.

Diagnostyka cieśni nadgarstka.

Jak diagnozuje się cieśń nadgarstka? Czy wiesz że niektóre z tych badań możesz wykonać samemu? Mogą to być test Phalena, test Tinela czy badanie EMG. Jak wyglądają te badania? Występowanie objawów to jeszcze nie diagnoza, dlatego konieczne jest wykonanie badań. Już wiesz że podstawowym badaniem na cieśń nadgarstka, jest elektromiografia (EMG). Pozwala ona określić szybkość przewodzenia w nerwie pośrodkowym lub jego zablokowanie w obszarze nadgarstka. Uszkodzenia we włóknach czuciowych nerwu, umożliwiają diagnozę cieśń nadgarstka z dokładnym określeniem stopnia zaawansowania choroby. Cieśń nadgarstka diagnozują również tzw. testy prowokacyjne. Podczas testów pogarszane są warunki anatomiczne w obszarze nadgarstka np. przez zmianę jego średnicy. Zwiększa się ciśnienie hydrostatyczne powodując mrowienie i drętwienie palców rąk. Najczęściej wykonywane są: test Phalena, test Tinela i test Durkana.

Test Phalena polega na maksymalnym zgięciu nadgarstka (pod kątem 90°) w pozycji dłoniowej i połączeniu rąk częścią grzbietową. Pozycję należy utrzymać min. 60 sek. Objawem dodatnim testu będzie pojawienie się po tym czasie mrowienia, promieniującego w kierunku ramienia.

Odwrócony test Phalena dłonie należy połączyć stroną wewnętrzną (jak do modlitwy). Przedramiona ustawić w linii prostej, z łokciami na zewnątrz. Nadgarstki w zgięciu grzbietowym pod kątem 90°. Jeżeli po upływie 60 sek. pojawią się objawy test potwierdza zespół cieśni nadgarstka.

Test Tinela dłoń w stabilnym ułożeniu np. na stole. Lekko opukać po stronie wew. nadgarstka, miejsca w którym przebiega nerw pośrodkowy. Odczucie bólu lub promieniującego mrowienia jest wynikiem dodatnim testu.

Test Durkana ucisnąć po wew. str. nadgarstka, miejsce między ścięgnami kciuka, powyżej nerwu pośrodkowego. Czas ucisku 30-60 sek. Dłoń powinna być luźno oparta o podłoże. Pozytywny wynik testu dają odczucie mrowienia i drętwienia.

To są podstawowe badania w cieśni nadgarstka, które czasem rozszerza się o takie badania jak: Rtg, USG czy MRI (rezonans magnetyczny) Badania te, wykonuje się przy podejrzeniu zmian tkanek wew. nadgarstka lub deformacji kostnych. Wskazaniem może być, prawidłowe zlokalizowanie nerwu pośrodkowego przed zabiegiem, lub nawrót dolegliwości cieśni nadgarstka po zabiegu.

Cieśń nadgarstka leczenie nieoperacyjne.

Cieśń nadgarstka leczenie nieoperacyjne czy zabieg odbarczania nerwu?

Wybór odpowiedniej metody leczenia cieśni nadgarstka, zależy od kilku czynników. Powinien być dobrany w oparciu o wyniki badań, stopień zaawansowania choroby, a często stan zdrowia i wiek pacjenta. Medycyna wskazuje tu dwa rozwiązania, leczenie nieinwazyjne (zachowawcze) i inwazyjne (chirurgiczne).  Metody nieinwazyjne, stosuje się u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zespołem cieśni nadgarstka. Bardzo dobre rezultaty zauważa się u chorych poniżej 50 r.ż., nie zaburzonym czuciem dwupunktowym i objawami trwającymi krócej niż 6 miesięcy. Leczenie zachowawcze cieśni nadgarstka to farmakoterapia (leki z grupy niesterydowych leków przeciwzapalnych, diuretyki, suplementacja witamin z grupy B) Niekiedy stosuje się, przeciwobrzękowe iniekcje do kanału nadgarstka.

Zabieg na cieśń nadgarstka.

Kiedy cieśń nadgarstka leczy się chirurgicznie?

Zaawansowana cieśń nadgarstka bezwzględnie wymaga leczenia chirurgicznego. Zanik mięśni, głębokie upośledzenie funkcji ręki czy znaczące osłabienie siły mięśniowej, to nieodwracalne zmiany. Metodę tą stosuje się również w przypadku, gdy długotrwała terapia zachowawcza nie przynosi rezultatów. Bardzo często ma to miejsce u pacjentów po 50 r.ż. Zwłaszcza gdy mrowienie, drętwienie są stałe, a objaw Phalena występuje bardzo szybko. Wykonuje się wówczas, zabieg odbarczania nerwu, polegający na przecięciu więzadła poprzecznego. Najczęściej stosuje się metodę endoskopową, która jest mniej inwazyjna. Zabieg przeprowadzany jest przeważnie w znieczuleniu przewodowym lub miejscowym. Uzupełnieniem obu terapii, jest unieruchomienie kończyny przy pomocy ortezy. Ortezę stosuje się głównie na noc, i czasami krótkotrwale w ciągu dnia. Okres stosowania ortezy to min. 4 miesiące.

Fizjoterapia w cieśńi nadgarstka.

Przy zastosowaniu obu metod leczenia, fizjoterapia jest nieodzowna, jako leczenie wspomagające. Wykorzystuje się tu ultradźwięki, laseroterapię czy prądy TENS. Bardzo dobre efekty obserwuje się w przypadku jonoforezy oraz kinezyterapii. Fizjoterapia w leczeniu cieśni nadgarstka ma działanie przeciwbólowe, przeciwobrzękowe i przeciwzapalne. Regeneruje nerw pośrodkowy i otaczające go tkanki, oraz zmniejsza ciśnienie w nadgarstku. W istotny sposób usprawnia neuromechanikę i przepływ żylny. Bardzo popularny ostatnio stał się kinesiotaping, czyli oklejanie dynamiczne. Różnorodność metod leczenia cieśni nadgarstka, pozwala na dobranie odpowiedniej dla każdego pacjenta. Zwolennicy leczenia operacyjnego zastosują go w przypadkach gdy, przyczyny choroby mają charakter miejscowy. Mówimy tu o stanach pourazowych, przerostach struktur anatomicznych czy patologicznych rozrostów struktur w kanale nadgarstka. Natomiast zwolennicy leczenia nieoperacyjnego zastosują go na pewno, gdy cieśni nadgarstka towarzyszą choroby ogólnoustrojowe czy ciąża. Wówczas leczenie operacyjne stosuje się bardzo rzadko. Z zasady wybiera się leczenie choroby podstawowej czy monitorowanie ciąży.